ژنی که تمایل به مصرف غذاهای چرب را افزایش می دهد
چهار‌شنبه 05 بهمن 1390 - گروهی از پژوهشگران آمریکایی با کشف ژنی دریافتند که تمایل به غذاهای چرب و پرکالری یک اشتیاق ذاتی است که در دهان و در DNA پنهان است.
ژنی که تمایل به مصرف غذاهای چرب را افزایش می دهد
گروهی از پژوهشگران آمریکایی با کشف ژنی دریافتند که تمایل به غذاهای چرب و پرکالری یک اشتیاق ذاتی است که در دهان و در DNA پنهان است.
دانشمندان مدرسه پزشکی دانشگاه واشنگتن دریافتند که روی زبان و درکنار مناطقی که مسئول درک طعمهای شرینی، شوری، تلخی، ترشی و تندی هستند، جوانه های چشایی نیز وجود دارند که مسئول پردازش طعم "چرب" هستند.
همچنین بررسیهای این دانشمندان نشان می دهد که ژن ویژه ای به نام CD36 که حساسیت به طعم چربی را تنظیم می کند می تواند ذائقه غذایی و تمایل ما به چربیها را تعیین کند. به طوریکه هرچه فعالیت این ژن بیشتر باشد پروتئینهای CD36 بیشتری تولید می کند و بنابراین حساسیت به طعم "چرب" افزایش پیدا می کند.
در عوض، نسخه ای از این ژن وجود دارد که فعالیت کمی دارد و در نتیجه حساسیت به چربیها را کاهش می دهد. به این ترتیب، افرادی که دارای این نسخه "تنبل" هستند تمایل بیشتری به چیپس و سایر خوراکیهای چرب دارند. به اعتقاد این دانشمندان، داشتن این جهش "نامیمون" می تواند خطر ابتلا به چاقی را افزایش دهد.
این محققان به منظور دستیابی به این نتایج، 21 داوطلب با شاخص جرم بدن (BMI) برابر یا بیش از 30 (افراد چاق) را مورد بررسی قرار دادند و کشف کردند که زبان انسان به همان نسبت که می تواند سایر طمعها را درک کند قادر است اجزای چرب غذاها را تشخیص دهد.
همچنین مشاهده کردند افرادی که سطوح بالاتری از پروتئین CD36 را تولید می کنند 8 برابر حساسیت بیشتری به چربیهای حاضر در غذا دارند، بنابراین آنها را آسانتر درک می کنند و سریعتر از خوردن این نوع از غذاها دست بر می دارند.
این درحالی است که در 20 درصد از افراد چاق، سطوح گیرنده های CD36 پایین است. به همین علت این افراد تمایل بالایی به خوردن غذاهای چرب دارند.
خوردن بیش از حد غذاهای چرب خطر سکته های قلبی و مغزی، دیابت نوع 2، تومورها، تصلب شریانی و سایر بیماریهای مزمن را افزایش می دهد.
گروهی از پژوهشگران آمریکایی با کشف ژنی دریافتند که تمایل به غذاهای چرب و پرکالری یک اشتیاق ذاتی است که در دهان و در DNA پنهان است.
دانشمندان مدرسه پزشکی دانشگاه واشنگتن دریافتند که روی زبان و درکنار مناطقی که مسئول درک طعمهای شرینی، شوری، تلخی، ترشی و تندی هستند، جوانه های چشایی نیز وجود دارند که مسئول پردازش طعم "چرب" هستند.
همچنین بررسیهای این دانشمندان نشان می دهد که ژن ویژه ای به نام CD36 که حساسیت به طعم چربی را تنظیم می کند می تواند ذائقه غذایی و تمایل ما به چربیها را تعیین کند. به طوریکه هرچه فعالیت این ژن بیشتر باشد پروتئینهای CD36 بیشتری تولید می کند و بنابراین حساسیت به طعم "چرب" افزایش پیدا می کند.
در عوض، نسخه ای از این ژن وجود دارد که فعالیت کمی دارد و در نتیجه حساسیت به چربیها را کاهش می دهد. به این ترتیب، افرادی که دارای این نسخه "تنبل" هستند تمایل بیشتری به چیپس و سایر خوراکیهای چرب دارند. به اعتقاد این دانشمندان، داشتن این جهش "نامیمون" می تواند خطر ابتلا به چاقی را افزایش دهد.
این محققان به منظور دستیابی به این نتایج، 21 داوطلب با شاخص جرم بدن (BMI) برابر یا بیش از 30 (افراد چاق) را مورد بررسی قرار دادند و کشف کردند که زبان انسان به همان نسبت که می تواند سایر طمعها را درک کند قادر است اجزای چرب غذاها را تشخیص دهد.
همچنین مشاهده کردند افرادی که سطوح بالاتری از پروتئین CD36 را تولید می کنند 8 برابر حساسیت بیشتری به چربیهای حاضر در غذا دارند، بنابراین آنها را آسانتر درک می کنند و سریعتر از خوردن این نوع از غذاها دست بر می دارند.
این درحالی است که در 20 درصد از افراد چاق، سطوح گیرنده های CD36 پایین است. به همین علت این افراد تمایل بالایی به خوردن غذاهای چرب دارند.
خوردن بیش از حد غذاهای چرب خطر سکته های قلبی و مغزی، دیابت نوع 2، تومورها، تصلب شریانی و سایر بیماریهای مزمن را افزایش می دهد.