كمبود منگنز موجب كاهش وزن، التهاب پوستي، تهوع و استفراغ، تغيير رنگ پوست  و كاهش رشد مو مي شود. منابع عمده ي آن حبوبات، غلات كامل، آجيل، چاي، شير و محصولات لبني و سبزيجات با برگ سبز پررنگ هستند.

مواد معدني يا مينرال، از جمله  ريزمغذي هايي هستند كه بدن در مقادير متفاوتي به آن ها نياز دارد.

مواد معدني بر اساس ميزان نيازشان در بدن به  دو دسته ي ماكرومينرال ها كه نياز روزانه ي بدن به آن ها بيش از 100 ميلي گرم است و ميكرومينرال ها(عناصر كمياب) كه نياز روزانه ي بدن به آن ها كمتر 15 ميلي گرم است، تقسيم مي شوند.

دسته ي ديگري نيز وجود دارد كه به نام عناصر بسيار كمياب شناخته مي شوند و نياز روزانه ي آن ها در حد ميكرو گرم است. از جمله اين عناصر كمياب يد، سلنيوم، منگنز، موليبدنيوم، كروم و ...  را مي توان نام برد.

همه ي اين عناصر نقش هاي بسيار حياتي در بدن دارند در حالي كه به مقدار بسيار كم در بدن يافت مي شوند.

يكي از اين عناصر منگنز است كه با اين كه در حد ميلي گرم در بدن نياز است ولي جزء عناصر بسيار كمياب به حساب مي آيد و ما بسيار كم در موردش  شنيده ايم.

اولين بار كمبود منگنز در سال 1972 شناخته شد، كه با  نشانه هاي كاهش وزن، التهاب پوستي، تهوع و استفراغ، تغيير رنگ پوست  و كاهش رشد مو بروز كرد.

منابع غذايي منگنز


مگنز عنصري است كه به راحتي در اختيار بدن قرار مي گيرد و منابع عمده ي آن حبوبات، غلات كامل، آجيل، چاي، شير و محصولات لبني و سبزيجات با برگ سبز پررنگ هستند كه با توجه به در دسترس بودن آن ها به ميزان فراوان، به راحتي نيازمان به آن برآورده مي شود و كمتر موارد كمبود آن ديده شده است.
در واقع گياهخواران بيشترين دريافت را دارند، چرا كه اغلب منابع منگنز، گياهان هستند. اما لزوما منگنز خون شان بالا نيست. در ادامه راجع به آن توضيحاتي داده ايم.

اولين بار كمبود منگنز در سال 1972 شناخته شد، كه با  نشانه هاي كاهش وزن، التهاب پوستي، تهوع و استفراغ، تغيير رنگ پوست  و كاهش رشد مو بروز كرد


نياز بدن


ميزان نياز بدن روزانه در مردان 2.3ميلي گرم  و در خانم ها 1.8 ميلي گرم است واين ميزان در طي بارداري و شيردهي افزايش مي يابد.
 

جذب و متابوليسم


منگنز به راحتي در روده جذب مي شود. رقباي منگنز در هنگام جذب عناصر دو ظرفيتي آهن و كبالت هستند.
سرعت جذب در آقايان نسبت به خانم ها كندتر است و در رژيم هاي غذايي سرشار از آهن غيرهم(منابع گياهي) منگنز سرم پايين تر است كه اصولا در گياهخواران ديده مي شود.

دفع آن از طريق مدفوع(موجود در اسيد هاي صفراوي مترشحه در روده باريك) است.

عملكرد منگنز در بدن


منگنز جزئي از آنزيم هايي است كه در متابوليسم كربوهيدرات ها و چربي ها فعاليت دارند. منگنز در بسياري از تركيبات آنزيمي ديگر نيز يافت مي شود.
در مفاصل، بافت استخواني، رشد و ترميم بدن و رنگ مو نيز نقش مهمي دارد.

ارتباط منگنز با بيماري هاي مختلف


صرع: يك مطالعه در سال 1960 نشان داده است موش هايي كه دچار كمبود منگنز بوده اند بيشتر مستعد ابتلا به تشنج هستند و نوار مغزي آن ها حاوي فعاليت هاي تشنجي است.
ديابت: افراد مبتلا به ديابت در مقايسه با اشخاص سالم به طور قابل ملاحظه اي منگنز كمتري دارند. منگنز سطح قند خون را در افراد ديابتي كاهش مي دهد.

پوكي استخوان: از دست رفتن توده ي استخواني بعد از يائسگي به سرعت شروع مي شود و مي تواند منجر به پوكي استخوان گردد. منگنز و ديگر عناصر كمياب استحكام استخوان را در زنان بعد از يائسگي افزايش مي دهند.

بيماري هاي ديگر: منگنز همچنين در درمان تصلب شرايين، كلسترول بالاي خون، سرگيجه و كاهش شنوايي مؤثر و مفيد است.

مسموميت: موارد مسموميت منگنز بسيار نادر است و در صورتي كه مكمل هاي غني از منگنز را كنترل نشده و در مقادير بسيار زياد مصرف كنيم، ديده خواهد شد.