شليل منبع خوبي از آنتي اكسيدان ها، فيبر و پتاسيم است. اين ميوه براي پيشگيري از بيماري هاي قلبي، بيماري هاي چشمي مانند دژنراسيون ماكولار، سرطان، فشار خون بالا و سكته ي مغزي مفيد است.

شليل كه شباهت زيادي به هلو دارد چيزي در حدود 2000 سال پيش از كشور چين نشأت گرفته است.

 95 درصد شليل هاي رشد يافته در ايالات متحده در كاليفرنيا پرورش مي يابند.

بيش از 150 وارتيه ي مختلف از شليل وجود دارد كه از دو وارتيه ي اصلي به وجود آمده اند؛ clingstone و freestone.

برخي شليل ها به رنگ سبز و برخي ديگر به رنگ هاي زرد و قرمز و نارنجي است.

پرورش شليل


شليل را مي توانيد در باغچه هاي خانه هاي تان نيز بكاريد اما آن چه بايد بدانيد اين است كه شليل در اقليم و شرايط آب و هوايي كه بهارش دچار يخ بندان و سرمازدگي مي شود و زمستانش هم دماي خيلي پايين دارد به خوبي پرورش نمي يابد.

ارزش تغذيه اي شليل


اندازه ي واحد                          نصف فنجان (69 گرم)
مقدار در هر واحد                      درصد نياز روزانه

كالري                   30

كالري از چربي       0

كل چربي             0 گرم                      0 درصد

كلسترول             0 گرم                       0 درصد

سديم                  0 گرم                       0 درصد

كل كربوهيدرات     7 گرم                      2 درصد

فيبر                      1 گرم                      4 درصد

قند                       5 گرم

پروتئين                 1 گرم

ويتامين  آ                                            4 درصد

ويتامين ث                                           6 درصد

كلسيم                                              0 درصد

آهن                                                    2 درصد

فوايد تغذيه اي شليل


شليل يك منبع غني از آنتي اكسيدان هايي است كه با راديكال هاي آزاد در سلول ها مي جنگد. آنتي اكسيدان هاي موجود در شليل در بدن به ويتامين A تبديل مي شوند.
شليل منبع خوبي از بيوفلاونوئيدها و كاروتنوئيدها مي باشد. در واقع شليل غني از لوتئين و ليكوپن است. لوتئين مسئول رنگ قرمز، نارنجي و زرد در ميوه ها و سبزيجات است. اين فيتوكميكال ها به خصوص براي پيشگيري از بيماري هاي قلبي، بيماري هاي چشمي مانند دژنراسيون ماكولار و سرطان مفيد است.

شليل هم چنين منبع خوبي از فيبر و پتاسيم است كه هر دوي اين ها براي سلامتي مفيد و سودمند هستند؛ فيبرهايي كه در شليل يافت مي شود نقش مهمي را در پاك سازي كولون و سلامتي كولون ايفا مي كنند. پتاسيم نيز موجب افزايش شادابي و تحرك در فرد مي شود، فشار خون بالا را كنترل مي كند و خطر ابتلا به سكته ي مغزي را كاهش مي دهد.

شليل همچنين حاوي ويتامين C ي بالايي است؛ همه ي شما مي دانيد كه ويتامين C، به عنوان يك آنتي اكسيدان از خيلي از بيماري ها مانند بيماري هاي قلبي عروقي و ... پيشگيري مي كند و براي سلامت پوست و لايه هاي محافظتي بدن مفيد است. اين ويتامين پوست انسان را با طراوت نگاه مي دارد و موجب جواني پوست مي شود. از تأثيرات ديگر اين ويتامين، مي توان به افزايش جذب آهن موجود در غذا اشاره كرد.

شليل و انديس گليسمي

به طور كلي مواد غذايي در سه دسته ي مواد غذايي با انديس گليسمي پايين، مواد غذايي با انديس گليسمي متوسط و مواد غذايي با انديس گليسمي بالا قرار مي گيرند.

تعريف ساده ي انديس گليسمي يعني اين كه چه مدت زماني طول مي كشد تا قند ماده ي غذايي خورده شده وارد خون شود.

موادي كه در گروه يك قرار مي گيرند انديس گليسمي شان 55 و كمتر از آن است. اين مواد غذايي براي مبتلايان به ديابت مفيد است زيرا هم قند خون شان به آهستگي بالا مي رود و هم اين كه ديرتر احساس گرسنگي مي كنند.

شليل داراي انديس گليسمي 43 است و اين يعني اين كه اين ماده ي غذايي هم براي مبتلايان به ديابت مفيد است و هم براي افرادي كه مي خواهند وزن شان را كاهش دهند.

نگهداري


شليل بايد در جاميوه اي يخچال به مدت زمان حداكثر يك هفته در يك كيسه ي پلاستيكي نگه داري شود. براي افزايش مدت زمان نگه داري شليل مي توانيد آن را فريز كنيد و يا به صورت كمپوت در آوريد.

مراقب باشد


هسته ي شليل را نبايد بخوريد؛ زيرا داراي ماده اي به نام آميگدالين است كه در بدن تبديل به سيايند مي شود. سيايند يك سم قوي است كه هنگامي كه خورده مي شود يا وارد بدن مي شود مي تواند موجب بيماري هاي شديد و خطرناكي و يا حتي مرگ شود. پس هسته ي شليل را نخوريد!